Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011
Τρίτη 29 Μαρτίου 2011
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
Κυριακή 27 Μαρτίου 2011
Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011
Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011
Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011
0 Πενήντα χρόνια .. άνευ
Δυσνόητο να γιορτάζουν οι Δημήτρηδες και εσύ να σκέφτεσαι ένα .. Νίκο. Αλλά σήμερα κλείνουν πενήντα χρόνια ακριβώς που έφυγε. Το κεφάλι μας θα ζαλιστεί άσκοπα από κούφια λόγια όσων ακόμη καπηλεύονται τις παρακαταθήκες του. Η δόλια μοίρα των λαμπρών μυαλών ίσως φταίει! Ο πιτσιρίκος τα λεγε προ καιρού (κάνε κλικ. Πιτσιρίκος είναι .. δεν δαγκώνει).
Προς υπόμνηση: Ο Καζαντζάκης ήταν εκείνος που έγραψε το "Γεια σου μωρέ άνθρωπε,δίποδο μαδημένο πετειναράκι!...Είναι αλήθεια ,και μην ακούς, αν δε λαλήσεις εσύ το πρωί, ήλιος δε βγαίνει..."
Α ... και δεν τον αφόρησε η εκκλησία όπως μερικοί πιστεύουν ακόμη. Έγγραφα και χρονικό είναι ... επαέ.
Για τους .. εραστές του Ζορμπά υπάρχει και τούτο.
Άσε που είπε κι ένα τσιτάτο πολύ αντρίκιο: "Αφεντικό, όλες τις αμαρτίες τις συγχωρεί ο Θεός. Εκτός από μία! Να σε καλέσει μια γυναίκα στο κρεβατι της και να μην πας... Μεγάλη αμαρτία να κοιμάται μια γυναίκα μόνη της, αφεντικό.."
Δύσκολο δάσκαλε, να 'σαι άνθρωπος. Το να .. μην είσαι Θεός μοιάζει ευκολότερο. Έχει τουλάχιστον απαγορευτικούς κανόνες...
ΠΗΓΗ......
Τρίτη 22 Μαρτίου 2011
0 ΑΝΤΥΠΑΣ - ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΑ ΦΑΓΑΝΕ - ΓΑΜΑΤΑ VERSION
" ΕΣΥ ΄ΣΟΥ ΠΟΥ ΣΟΥΣΟΥ ΚΑΙ ΚΟΥΝΙΟΥ ΣΟΥ; "
Ή ΜΑΛΛΟΝ
" ΕΣΥ 'ΣΟΥ ΠΟΥ ΣΟΥΣΟΥ ΚΑΙ ΞΟΥΣΟΥ;"
***** ΠΑΛΙΑ ΚΑΡΠΑΘΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ *****
.
0 ΡΑΔΙΟ ΚΑΡΠΑΘΟΣ U.S.A.
ΕΔΩ ΑΚΟΥΜΕ ΡΑΔΙΟ ΚΑΡΠΑΘΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΤΟ ΦΙΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΘΟΣ (ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΥΛΙΑΤΗΣ ) ΓΙΩΡΓΟ ΒΑΣΙΛΑΡΑΚΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑ !!
ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΦΙΛΕ ΓΙΩΡΓΟ !!! ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΠΑΘΟ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ !!!
ΡΑΔΙΟ ΚΑΡΠΑΘΟΣ
ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΦΙΛΕ ΓΙΩΡΓΟ !!! ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΠΑΘΟ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ !!!
ΡΑΔΙΟ ΚΑΡΠΑΘΟΣ
STATION_NAME's station STATION_TITLE has been added to your presets.
Share this station Rate this station Send requests/comments to the DJ 
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
0 Νέο δάνειο από την ΕΕ το 2012
Αυτή είναι η δυσάρεστη αλήθεια των αριθμών. Στο υπουργείο Οικονομικών....
προσπαθούν τώρα με κάποιες λογιστικές αλχημείες να το ξαναφέρουν κάτω από το επίπεδο του 10% για λόγους προπαγάνδας και ενδέχεται να τα καταφέρουν, αφού η πολιτική ανάγκη για κάτι τέτοιο είναι πιεστική. Επειδή, όμως, ανεξάρτητα από τις όποιες λαθροχειρίες η πραγματικότητα δεν αλλάζει, είναι προφανές ότι με κάποια πρόσθετα εισπρακτικά μέτρα πρέπει να βρει η κυβέρνηση τα λίγα δισεκατομμύρια ευρώ που λείπουν από τα ταμεία της λόγω αυτής της διαφοράς στο έλλειμμα.
Κυριακή 20 Μαρτίου 2011
0 Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 8
ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ
ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ
Τα έθιμα ριζώνουν, βλέπετε, μέσα εις την καρδίαν των ανθρώπων και όταν καταργώνται, νεύρον ευαίσθητον ξερριζώνεται βιαίως από μέσα από την καρδίαν, ήτις πονεί και οδυνάται μεταδίδουσα τον πόνον εις όλον το σώμα. Ο άνθρωπος όστις δεν έχει το νεύρον τούτο δεν ανήκει εις έθνος. Είναι αλλότριος αυτού. Νομίζει πως είναι εις τον κόσμον όλον και δεν είναι πουθενά. Είναι εις τον αέρα, αεροβατεί.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
«Χριστούγεννα στον ύπνο μου»
Σάββατο 19 Μαρτίου 2011
0 Επίθεση Χάρρυ Κλυνν σε Μιχάλη Χρυσοχοΐδη
Σάββατο, 19 Μαρτίου 2011
Επίθεση Χάρρυ Κλυνν σε Μιχάλη Χρυσοχοΐδη
"Βγάζω κι εγώ μια εφημερίδα, μπορείς να μου δώσεις κι εμένα 14,5 μύρια που τα έχω ανάγκη;"Αυτά πόσταρε εξοργισμένος στο twitter του πριν από λίγη ώρα ο Χάρρυ Κλυνν: “Μιχαλάκη Χρυσοχοΐδη βγάζω κι εγώ μια εφημερίδα την «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» που την διαβάζουν περισσότεροι απ’ αυτούς που διαβάζουν τη «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και τη «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ» μήπως μπορείς να μου δώσεις κι εμένα 14,5 μύρια που τα έχω ανάγκη; Καλά ρε, δεν ντρέπεστε;...
Λεφτά δεν υπάρχουν για τους απολυμένους και τους εργαζόμενους που δουλεύουν εκ περιτροπής κι εσείς τσοντάρετε 14,5 μύρια στα «αφεντικά» της πείνας που κατάντησαν δυο ιστορικές εφημερίδες της Θεσσαλονίκης ξευτίλα; Τι να σας πω ρε Μιχαλάκη… Δεν πιστεύω να είσαι και Πόντιος ε; Γιατί θα φουντάρω από το παράθυρο…
ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΜΙΧΑΛΑΚΗ; Ε-Ξ-Α-Γ-Ο-Ρ-Α!!!”
0 Στα παράλια της Τρίπολης, 1805
του Μάριου ΕυρυβιάδηΗ πρώτη Ελληνο-Αμερικανική στρατιωτική συνεργασία έλαβε χώρα το 1805 στα παράλια της Τρίπολης, στη σημερινή Λιβύη, και αφορούσε στην απελευθέρωση 308 Αμερικανών που κρατούσαν ως ομήρους πειρατές της Μπαρμπαριάς (Βόρειος Αφρική).
Για το νεότευκτο Σώμα των Αμερικανών πεζοναυτών, που συνεργάσθηκε με τους Έλληνες για την επίτευξη του σκοπού, η επιχείρηση θεωρήθηκε τόσο ιστορικά σημαντική, που απαθανατίσθηκε στην πρώτη στροφή του Ύμνου των Πεζοναυτών (Marine’s Hymn) που έχει ως εξής: «Από τις αίθουσες Μοντεζούμα στα παράλια της Τρίπολης, της πατρίδας μας τις μάχες πολεμάμε, στην θάλασσα, στη στεριά, στον αέρα».
Την άγνωστη αυτή πτυχή της ιστορικής πρώτης Ελληνο-αμερικανικής στρατιωτικής συνεργασίας, έφερε στο φως το 1977 ο γνωστός Ελληνο-αμερικανός καθηγητής Harry Psomiades, Διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Queens College της Νέας Υόρκης. Ο κ. Psomiades εντόπισε τις λεπτομέρειες στις σχετικές για το θέμα αναφορές του αρχηγού της εκστρατευτικής αποστολής, William Eaton, ο οποίος την εποχή εκείνη υπηρετούσε ως Πρόξενος της χώρας του στην Τυνησία. Η Τυνησία, μαζί με την Αλγερία, το Μαρόκο και την Τρίπολη (Λιβύη) ελέγχοντο από Αραβικές πειρατικές φυλές των Βέρβερων και κούρσευαν τα εμπορικά σκάφη της Μεσογείου ή τα προστάτευαν, εφόσον οι χώρες τους πλήρωναν τον απαιτούμενο φόρο «προστασίας» προς τους τοπικούς πασάδες – πειρατές.
Οι Αμερικανοί, που από τότε είχαν εντονότατη εμπορική δραστηριότητα στη Μεσόγειο, πλήρωναν υπέρογκα ποσά προστασίας προς τους πειρατές. Σε μια μάλιστα περίπτωση, ο Μπέης της Αλγερίας εξανάγκασε ένα πολεμικό πλοίο των Η.Π.Α., που έφερε το συμβολικό όνομα του θεμελιωτή της Αμερικανικής ανεξαρτησίας George Washington, να αντικαταστήσει την Αμερικανική σημαία με αυτή της Αλγερίας και να μεταφέρει πρεσβευτή του Μπέη στην Υψηλή Πύλη. Απορρίπτοντας τις διαμαρτυρίες του Αμερικανού καπετάνιου, ο Μπέης του δήλωσε: «Μου πληρώνετε φόρο υποτέλειας και αυτό σας καθιστά σκλάβους μου. Έχω λοιπόν το δικαίωμα να σας διατάξω όπως εγώ ορίζω». Η ταπείνωση των Αμερικανών ξεπέρασε κάθε όριο. Ο πόλεμος ανάμεσα στους Αμερικανούς και τους Βέρβερους πειρατές δεν άργησε να ξεσπάσει. Η κανονιοφόρος όμως των Αμερικανών, που το 1804 στάλθηκε να βομβαρδίσει το λιμάνι της Τρίπολης, έπεσε σε ξέρα και τα 308 μέλη του πληρώματος συνελήφθησαν από τον Γιουσούφ Πασά της Τρίπολης.
Η εισήγηση του Προξένου Eaton να οργανώσει στρατιωτική εκστρατεία εναντίον του Πασά της Τρίπολης έγινε αποδεκτή από την Ουάσιγκτον που απέστειλε για το σκοπό αυτό όλους κι όλους εννέα πεζοναύτες. Ο δραστήριος Eaton στρατολόγησε μία ομάδα Αράβων που ήθελαν να ανατρέψουν τον Πασά της Τρίπολης και να τον αντικαταστήσουν με συγγενή του που διεκδικούσε τον θρόνο της Τρίπολης, τον Χαμέτ (Πασά) Καραμανλή, ο οποίος διέμενε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο Χαμέτ Πασά και ο Eaton υπέγραψαν διμερή «κρατική» συμφωνία η οποία, μεταξύ άλλων, δέσμευε τους Αμερικανούς να ανατρέψουν με στρατιωτικά μέσα τον Πασά της Τρίπολης, ενώ ο Χαμέτ Πασά δεσμεύθηκε να αστυνομεύει και να προστατεύει τα Αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή. Έχουμε δηλαδή στη συγκεκριμένη περίπτωση μία «συμφωνία πρότυπο» δημιουργίας πελατειακών σχέσεων των Αμερικανών με τρίτους, που αργότερα θα αποτελέσει την πιο προσφιλή μέθοδο εξυπηρέτηση των Αμερικανικών συμφερόντων σε διάφορα μέρη του κόσμου, με τη μεταπολεμική Ελλάδα να αποτελεί κλασσική περίπτωση εφαρμογής της. Ο Eaton εντόπισε επίσης και μίσθωσε τους καλύτερους μισθοφόρους της εποχής και προπομπούς των σημερινών λεγεωνάριων, που ήσαν στην πλειοψηφία τους Έλληνες. Μια τέτοια ομάδα 40 Ελλήνων μισθοφόρων δέχθηκε να συνεργασθεί μαζί του. Κατά τον Eaton η ομάδα των Ελλήνων είχε δύο οπλαρχηγούς, ένδειξη ότι αρχικά υπήρχαν δύο ξεχωριστές ομάδες. Ο ένας από τους οπλαρχηγούς ονομάζετο Κωνσταντίνος, ο δε άλλος έφερε το σλαβικό όνομα Ούλοβιτζ. Ο Ούλοβιτζ μπορεί να ήταν ελληνόφωνος Σλάβος, ή πιο πιθανά, Έλληνας με σλαβικό όνομα – κάτι όχι ασυνήθιστο για την εποχή.
Το στρατιωτικό σχήμα, αφού διέσχισε 750 χιλιόμετρα ερήμου, επετέθη στη δεύτερη σε σημασία πόλη, κοντά στο λιμάνι της Τρίπολης, τη Δέρνη (Derne) και την κατέλαβε. Στην αναφορά του, ο Eaton πλέκει το εγκώμιο των Ελλήνων που πολέμησαν και παραδειγμάτισαν, όπως τονίζει, σύμφωνα με τον «αρχαίο χαρακτήρα τους» και που αποτέλεσαν την πλειοψηφία των νεκρών της επίθεσης. (Σκοτώθηκαν επίσης και τρεις από τους εννέα πεζοναύτες). Μας πληροφορεί επίσης ότι οι Έλληνες, σε μία περίπτωση, έσωσαν τον ίδιο και τους πεζοναύτες, αλλά και την αποστολή, όταν οι Άραβες στασίασαν με απώτερο σκοπό να δολοφονήσουν τους Αμερικανούς και να κλέψουν το σοβαρό χρηματικό ποσό της αποστολής.
Η δράση του σώματος του Eaton φόβισε αρκετά τον Πασά της Τρίπολης, του οποίου η πόλη ήταν ο επόμενος στόχος, ώστε συμβιβάστηκε με τους Αμερικανούς και απελευθέρωσε τους ομήρους. Εισέπραξε όμως από την Ουάσιγκτον, αλλά χωρίς τη γνώστη του Eaton και το καθόλου ευκαταφρόνητο για την εποχή χρηματικό ποσό των 60 χιλιάδων δολαρίων. Η πράξη αυτή εξαγρίωσε τον Eaton, ο οποίος καταφέρθηκε δημόσια κατά του «ατιμωτικού», όπως τον χαρακτήρισε, συμβιβασμού και την λιποψυχία των ανωτέρων του, που του απαγόρευσαν να καταλάβει την Τρίπολη όπως αρχικά σχεδίασε και βρισκόταν σε θέση να πράξει.
Για τους Έλληνες δεν παρατίθενται άλλα στοιχεία, εκτός από το γεγονός ότι μεταφέρθηκαν από τους Αμερικανούς στη Σικελία. Ο καθηγητής Psomiades όμως, μας πληροφορεί ότι την εποχή εκείνη οργανωμένες ομάδες Ελλήνων μισθοφόρων δρούσαν σε ολόκληρο τον χώρο της Μεσογείου και προσέφεραν τις υπηρεσίες τους σε Άγγλους, Γάλλους, Αμερικανούς, Ρώσους και τους Οθωμανούς. Κατά τον Psomiades, οι Έλληνες πρέπει να προέρχοντο από την Πελοπόννησο και πιθανότατα από τα απομεινάρια της Ρωσσοκίνητης και αποτυχημένης επανάστασης του 1770 κατά των Οθωμανών. Μπορεί όμως να ήταν και Σουλιώτες ή Ρουμελιώτες, που πολλές φορές καταπιεζόμενοι και καταδιωκόμενοι από τους Τούρκους έφευγαν από την Ελλάδα ως οργανωμένες στρατιωτικές ομάδες και δρούσαν στο εξωτερικό ως μισθοφόροι.
Το σημαντικό είναι ότι βρισκόμαστε λίγα μόλις χρόνια από την ελληνική επανάσταση και τα μέλη των ομάδων αυτών αποτελούσαν ουσιαστικά μέρος της τάξης των Κλεφτών. Η μισθοφορική τους πείρα σίγουρα τους επέτρεψε να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο στην επανάσταση του 1821.
Όσο για την ελληνο-αμερικανική συνεργασία της εποχής, την αναφέρουμε για να υπογραμμίσουμε το γεγονός της ουσιαστικής συμβολής των Ελλήνων, αρκετοί από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους, στην απελευθέρωση των Αμερικανών ομήρων. Παράλληλα, θέλουμε να τονίσουμε ότι, ενώ οι Αμερικανοί πεζοναύτες δεν ξεχνούν το γεγονός αυτό, οι ανώτεροί τους και οι πολιτικοί τους ηγέτες όχι μόνο το έχουν ξεχάσει, αλλά συναγελάζονται με τους Τούρκους, οι οποίοι στο μεν πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξαν εχθροί τους, στο δε δεύτερο ενίσχυαν την πολεμική μηχανή των Ναζί μέχρι λίγους μήνες πριν τον τερματισμό του πολέμου. Όσο για τις μέρες μας, η μεγάλη προσφορά του Ατατούρκ στην ανθρωπότητα, η δημοκρατία των τεθωρακισμένων, και σήμερα των ισλαμο-κεμαλιστών αποτελεί για τους Αμερικανούς «πρότυπο πολιτεύματος», οι δε σημερινοί ισλαμιστές εξυμνούνται ως «πεφωτισμένοι ηγέτες» που θα πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους λαούς της Κεντρικής Ασίας, των Αράβων και γενικά του μη μουσουλμανικού κόσμου.
Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες του 1805 πληρώθηκαν για τις υπηρεσίες τους. Θα μπορούσαν όμως να υποστηρίξουν τους Άραβες στασιαστές και να σφάξουν τον Eaton και τους εννέα πεζοναύτες, όπως ήθελαν να πράξουν οι στασιαστές. Όμως αρνήθηκαν, διότι από καταβολής το φιλότιμο και η «μπέσσα» υπήρξαν χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Έλληνα μαχητή.
ΠΗΓΗ.....
Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011
0 Frankenfish Phobia
Frankenfish Phobia
By TIMOTHY EGAN
Timothy Egan on American politics and life, as seen from the West.Tags:
They are returning from a life in the distant Pacific, swimming home to a grave in gravel, some going almost 1,000 river miles inland. Chinook are the largest salmon, easily the most tasty, and perhaps the most imperiled.
Given the demand for salmon, it is no surprise that a Frankenfish has emerged — a lab-created hybrid that could soon become the first genetically engineered animal approved by the Food and Drug Administration for human consumption. The company behind these manufactured fish promises that they will not affect ones from an ancient and wild gene pool.
Here we go again. It is human to think we can trick nature, or do it one better. It is human to think a tsunami would never knock out a nuclear plant, a hurricane would never bury a city and a deepwater oil drill would never poison a huge body of water. In the gods of technology we trust.
Until they fail. And then, we feel helpless and small and wonder what they — or we — were thinking.
The fate of wild salmon and a panic over power plants that no longer answer to human commands would not seem to be interlinked. But they are, in the belief that the parts of the world that have been fouled, or found lacking, can be engineered to our standards — without consequence. You see this attitude in the denial caucus of Congress, perhaps now a majority of Republicans in power, who say, in the face of all evidence to the contrary, that climate change is a hoax.
AquaBounty TechnologiesThe “AquAdvantage Salmon,” in the background, with a non-transgenic Atlantic salmon of the same age.Consumer groups, and a bipartisan cluster of Congress that has not forsaken reason, are fighting fast-track Food and Drug Administration approval. They are also insisting that if the Frankenfish comes to market, the new salmon would have to be labeled transgenic — over the company’s objections.
Wild salmon require so much work: they need clean water, a bountiful ocean and restraint to ensure that they aren’t fished out of existence. Vigilance, and a small amount of sacrifice — what a drag.
The alternative, some feel, is to create something under human control. What AquaBounty would do is to take the Chinook gene and splice it into a farm-raised Atlantic. A third fish, an ocean pout, which looks like an eel on a bad fin day, would provide the genetic code that allows AquAdvantage Salmon to grow so fast. Voila: fast fish from the factory, without the hassle of habitat preservation.
I’m not reflexively afraid of living better through chemistry. Genetically modified corn and soybeans have been around for some time. If we can grow food and fiber with less demand on water and nutrients, that’s often worth pursuing.
But the Frankenfish is a much bigger step, and not just because it opens the door to federal approval of all kinds of freaks from the farm. Splice a breast-heavy chicken with a pellet-loving pig and you’re into some seriously modified “other white meat.”
With wild salmon, many people wonder what all the fuss is about. In the Northwest, salmon is our symbol, even if we’ve so mismanaged their spawning grounds with dams and overfishing. Where once there were perhaps 20 million salmon returning to the Columbia, that number now is barely a million in some years.
Alaska has done much better. They have the world’s largest wild salmon runs because they’ve protected habitats, kept water quality fairly good and regulated fishermen.
These new salmon, AquaBounty says in its pleadings before the government, will not harm the ones handed down by the ages. There is “virtually no possibility of escape and interaction with the wild population,” company officials say.
Why do I not feel reassured? The last quarter century has bred skepticism into me, beginning with a personal experience in 1986. We were in Italy, my wife pregnant with our first child, when the Chernobyl nuclear plant blew. The Soviets lied, and covered up the accident.
But what soon became clear — that a runaway reactor had spewed more than 400 times the amount of radioactivity into the environment than that released by the atomic bomb over Hiroshima — made us tremble. For days, along with the rest of Europe, we watched the pattern of a huge radioactive plume, as officials warned that pregnant women were at particularly high risk.
Luckily, the radioactive cloud never came our way. But given the choice between the hard work of trying to respect the laws of nature, and the engineered solution, I’ll take the seasonal miracle of wild salmon — and try to learn something about humility.
ΠΗΓΗ......
Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011
0 Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 7
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΡΕΛΛΑ
Κάποτε ήταν οι λεπροί, οι ομοφυλόφιλοι, οι μάγισσες, τώρα στο νέο Δυτικό αστικό τοπίο που αναδύθηκε μετά την ουμανιστική Αναγέννηση, είναι εν γένει οι φτωχοί, οι ανέστιοι και οι άνεργοι που ο ίδιος αυτός ο καπιταλιστικός κόσμος παράγει. Στο όνομα λοιπόν της υπεράσπισης της κοινωνικής ευταξίας, στο όνομα δηλαδή της υπεράσπισης της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, ακόμα και της υγείας του κοινωνικού συνόλου, θα επιχειρηθεί κατά τον 17ο αιώνα ο «μεγάλος εγκλεισμός» των ζητιάνων, των περιπλανώμενων, των εξαθλιωμένων φτωχών, των αναπήρων, των αρρώστων, των πορνών και των τρελών, χωρίς καμιά διάκριση, στα νοσοκομεία-άσυλα.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ
Ο «μεγάλος εγκλεισμός» σημάδεψε βαθιά τις σύγχρονες κοινωνίες στο βαθμό που αποτέλεσε πρότυπη μέθοδο αντιμετώπισης της αποδιδόμενης στους επαίτες και φτωχούς κοινωνικής απειλής και επίτευξης της κοινωνικής ισορροπίας.
Στο μεταγενέστερο 19ο αιώνα, αν και επιχειρήθηκαν κάποιοι διαχωρισμοί (οι διανοητικά ασθενείς στο άσυλο, οι νέοι στα αναμορφωτήρια, οι κακοποιοί στη φυλακή, οι άρρωστοι στα νοσοκομεία), ωστόσο αυτή η πολιτική ελέγχου διατηρήθηκε σε μεγάλο βαθμό, αποτέλεσε αντικείμενο ορθολογιστικής διευθέτησης και «εξανθρωπίστηκε» μέσω της επιβολής και επέκτασης της πειθαρχίας και επιτήρησης των εγκλείστων.
Στον αιώνα της προοδευτικής επικράτησης του φιλελευθερισμού ο οποίος στηρίζεται και αναγορεύει τον ατομικισμό και την ατομική ευθύνη σε ανώτατη κοινωνική αρχή, η επαιτεία, η εξαθλίωση και η φτώχια, γίνονται αντιληπτές ως αποτέλεσμα μιας εκούσιας συμπεριφοράς ως συνέπεια μιας σειράς ηθικών ελλείψεων, με πρωταρχική εκείνη της προνοητικότητας, ως μια «κοινωνική παθολογία».
Καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, για την απάμβλυνση των ακραίων διαστάσεων αυτής της εξαθλίωσης, για την αποτροπή των επικίνδυνων και ανατρεπτικών καταστάσεων στις οποίες μπορεί να οδηγήσει, για την καθησύχαση των κοινωνικών φόβων που προκαλεί, η ηθικοποίηση των εξαθλιωμένων, δηλαδή η μετάδοση σ’ αυτούς εκείνων των κυρίαρχων κοινωνικών αξιών και προτύπων που αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ζωής των ανώτερων και μεσαίων τάξεων, θα προκριθεί ως το πλέον αποτελεσματικό «θεραπευτικό μέσο».
Μαρία Κορασίδου
«Ελευθεροτυπία» Ιστορικά, 16.12.2004
Ο όρος του «μεγάλου εγκλεισμού» καθιερώθηκε από τον Michel Foucault, στο πρώτο και διασημότερο έργο του «Ιστορία της τρέλλας στον κλασσικό αιώνα» που εκδόθηκε το 1961. Ολοκληρωμένος ο τίτλος είναι «Folie et deraison: Histoire de la folie à l'âge classique», όπου folie είναι η τρέλλα όπως την ονομάζουν οι αστοί, και deraison είναι ο παραλογισμός όπως τον καταλαβαίνουν οι ίδιοι οι «τρελλοί».
Ο Φουκώ εξετάζει τις ιδέες, τις πρακτικές, τους θεσμούς, την τέχνη και τη λογοτεχνία, σ’ ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της τρέλλας από τη Δύση, ξεκινώντας από τον Μεσαίωνα και τη φοβία για τους λεπρούς. Στον 17ο αιώνα, κι αναφέρεται πια στο φούντωμα της Αναγέννησης, τα μέλη της κοινωνίας που συμπεριφέρονταν «παράλογα» ό,τι κι αν αφορά αυτός ο όρος, αποπέμπονταν από την οργανωμένη «λογικά» κοινωνία. Στον 19ο αιώνα πια, κι όταν ο Διαφωτισμός έχει διαδοθεί σ’ όλη την Ευρώπη, η τρέλλα αντιμετωπίστηκε ως ψυχική ή νοητική ασθένεια. Και παρ’ όλο που οι νέες αυτές «επιστημονικές» μέθοδοι επικαλούνται τον ανθρωπισμό, ο Φουκώ πιστεύει πως είναι εξ ίσου βάρβαρες, αφού χρησιμοποιούν τη βία (ζουρλομανδύας, κρύα ντους, και αργότερα ηλεκτροσόκ ή λοβοτομή) με την βάσανο του «εγκλεισμού» ή-και της αποπομπής όσων αντιστέκονται κατά ή ήσαν εκτός της λογικής του κοινωνικού Συστήματος.
Η «τιμωρία» (κατά τον Φουκώ πάντα) του «τρελλού», σκοπό έχει να τον κάνει να υποταγεί στη «λογική» της κοινωνικής τάξης, και ν’ απαρνηθεί την ενδιάθετη αλήθεια της τρέλλας του. Δηλαδή, τη δική του «αλήθεια».
Από τις θέσεις του Φουκώ, ξεπήδησε στην κορύφωση της δεκαετίας του 1960 η εντυπωσιακή πρόταση του Ronald David Laing, που ασχολήθηκε κυρίως με την ίδια την έκφραση του λόγου των «τρελλών». Διαπιστώνει ο Laing πως η «ομιλία» των τρελλών φαίνεται παράλογη, έχει όμως έναν δικό της κώδικα ανάγνωσης και κατανόησης, που είναι μάλιστα διαφορετικός για τον καθένα. Την «τρέλλα» την προκαλεί η ίδια η κοινωνία (και η οικογένεια) με τους καταπιεστικούς μηχανισμούς, και που έρχεται εκ των υστέρων να την ονοματίσει «παρανοηκότητα».
Ο D. H. LAING
Ο ψυχίατρος Laing ξεκίνησε ως αυστηρός μελετητής και σχολιαστής της σχιζοφρένειας για να φθάσει στην εξής απλή και συγκλονιστική διατύπωση: σε έναν κόσμο όπου οι υγιείς άνθρωποι σκότωσαν τα τελευταία μόνο 50 χρόνια εκατό περίπου εκατομμύρια υγιείς συνανθρώπους τους, η αβέβαιη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην διανοητική υγεία και την ψυχοπάθεια δεν σημαίνει πλέον απολύτως τίποτε.
(…)
Πράγματι, για τον Laing αρχίζει κανείς να είναι λίγο περισσότερο τρελλός από τους άλλους από την στιγμή που οι άλλοι αρχίζουν να τον δείχνουν με το δάχτυλο ως «ανώμαλο».
(…)
«Η είσοδος στην ψύχωση είναι μία αυθόρμητη προσπάθεια ιάσεως» που ακριβώς διακόπτεται από τις «δραστικές» θεραπείες που επιβάλλουν οι ψυχίατροι στην συντριπτική τους πλειοψηφία.
Βλάσης Ρασσιάς
Πειραματικό τεύχος “Speak out”, αρ. 0
Πεποίθηση του Laing είναι πως «τρελλός» είναι κάποιος που μόλις επέστρεψε από ένα σαμανικό ταξίδι, κι έγινε (πιθανότατα) σοφότερος και πιο συναισθηματικός απ’ ό,τι ήταν πριν. Εχθρεύεται ένα Σύστημα που πολεμάει τη δική του λογική, και κατά συνέπειαν το Σύστημα τον τσακίζει με τη ρετσινιά της «τρέλλας».
Αυτή η άποψη έχει ως τρανό επιβεβαιωτικό παράδειγμα την υπόθεση του Antonin Artaud. Ο μέγιστος αυτός επαναστάτης θεατράνθρωπος («Το θέατρο και το είδωλό του»), πολεμήθηκε βίαια από τους ίδιους τους λογίους συντρόφους του με επικεφαλής τον Andre Breton, και μάλιστα για λογαριασμό του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Εγκλείστηκε σε ψυχιατρείο, και τον βασάνισαν με ηλεκτροσόκ για να… λογικευτεί. Ο Artaud κατά πάσαν βεβαιότητα, αυτοκτόνησε.
Μέσα σ’ αυτή την κόλαση που του επεφύλαξε η νομοταγής κοινωνία, ο περιπλανώμενος για να αμυνθεί και επιβιώσει, είναι υποχρεωμένος –όποτε του δοθεί η ευκαιρία και του το επιτρέψει η νηφαλιότητα- να «οργανωθεί» μαζί με άλλους ομοίους του περιθωριακούς, για να συγκροτήσουν τη δική τους κοινότητα. Αυτό που τον κάνει ν’ «αναγνωρίσει» τους δικούς του ανθρώπους, να βεβαιωθεί δηλαδή πως δεν είναι «τρελλός» όπως λένε οι άλλοι, είναι η επι-κοινωνία μαζί τους. Κι αυτό το πετυχαίνει, γιατί οι κωδικοί της γλώσσας του παραλόγου ή α-λόγου, μετατρέπονται σε μυστικούς κώδικες διαισθητικής (και συνωμοτικής φυσικά) επικοινωνίας.
Είναι μία δι-αισθητική «λογική» μπορούμε να πούμε, που δεν έχει ανάγκη από επιχειρήματα και αποδείξεις, αλλά προχωράει άμεσα σε συνειρμούς που φαίνονται –στους ορθολογιστές- ασύνδετοι. Είναι μία λογική που έχει μεγαλύτερη σχέση με το αίσθημα και τον ενδιάθετο λόγο, παρά με τον έναρθρο που χρησιμοποιείται από την οργανωμένη κοινωνία.
Έτσι, μία κοινότητα περιθωριακών οργανώνεται με τους δικούς της (άγραφους) νόμους και ανθρωποκεντρικούς κανονισμούς με σεβασμό στην αξία του ανθρώπου και του συνανθρώπου που συμπάσχει, και η αξία αυτή δε μετριέται με το χρήμα και την ιδιοκτησία όπως γίνεται στην αστική κοινωνία, αλλά με το αίσθημα, με το ήθος και με την ποιότητα της συμπεριφοράς των άλλων περιπλανόμενων –και για τούτο ανέστιων- «περιθωριακών».
Είναι αρκετό αυτό το ήθος του περιθωριακού, για να του αναγνωρίσομε και την «εθνική συνείδηση» που επικαλείται η παράπλευρη οργανωμένη και «νόμιμη» κοινωνία; Η ιστορία έχει δείξει πως αυτές οι ομάδες ή μπουλούκια των περιθωριακών, δρούσαν πάντα αυθόρμητα στην πρωτοπορία των εθνικών αγώνων, κι αυτό έχει μεγαλύτερη αξία από την αναγκαστική επιστράτευση στην οποία καταφεύγουν τα καθεστώτα.
Είναι φυσικό αυτό, αφού οι «περιθωριακοί» είναι παιδιά της ίδιας κοινωνίας, που συγκροτήθηκε στη βάση της εθνικής ταυτότητας και συνείδησης, όταν μάλιστα αυτή η συνείδηση απαιτεί ήθος και αίσθημα που αυτοί διαθέτουν. Αν και αποδιωγμένοι από τη «κακούργα κοινωνία», δεν απαρνιούνται την «μητέρα πατρίδα».
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011
1 ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ!
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΣΣΟΜΕΝ! Το Υπουργείο Παιδείας ΕΚΛΕΙΣΕ το Σχολείο μας! Κατήργησε 4 σχολεία με 6 θέσεις εκπαιδευτικών και μας στέλνει στο Δ.Σ. ΟΘΟΥΣ με 2 δασκάλους! Αυτή είναι η … “αναβάθμιση”της ποιότητας της εκπαίδευσης των παιδιών μας! Χωρίς να ρωτηθεί ούτε Δήμαρχος ούτε Επιτροπές ούτε δάσκαλοι! Κανείς! Πενθούμε και διαμαρτυρόμαστε!
ΠΗΓΗ.....
-------------------------------------------------------------------------------------------
0 ΠΟΤΕ ΒΟΥΔΑΣ ΠΟΤΕ ΚΟΥΔΑΣ-ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ.
Φτωχοτερο απο σημερα το καλλιτεχνικο στερεωμα που εχασε εναν μεγαλο διμιουργο,ο οποιος αφησε ενα δυσαναπληρωτο κενο......
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΝΩΛΗ.....
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΝΩΛΗ.....
0 ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ Ο Α' ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΤΙΣ ΚΟΝΤΕΣ ΦΟΥΣΤΕΣ
άλλο πραξικόπημα που οργάνωσε ο στρατηγός Κονδύλης.
Με την ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου απαγορευόταν στα κορίτσια άνω των 12 ετών και στις γυναίκες να φορούν φούστες το άκρο των οποίων θα απείχε από το έδαφος περισσότερο από 30 εκατοστά:
«Κατόπιν διαταγής του Προέδρου της Κυβερνήσεως, καταρτίζεται και υποβάλλεται εις το υπουργείον Εσωτερικών προς έγκρισιν αστυνομική διάταξις δι ης απαγορεύονται αι κονταί φούσται των γυναικών. Το κατώτατον άκρον της φούστας δέον να απέχη από του εδάφους 30 εκατοστά του μέτρου. Εις τον περιορισμόν τούτον υπάγονται άπασαι αι γυναίκες από του 12ου έτους και άνω. Αι παραβάτιδες θα παραπέμπωνται εις το επ’ αυτοφώρω πταισματοδικείον, σνυπεύθυνοι θα είναι και οι γονείς αυτών. Η εφαρμογή θα αρχίση από 15 Δεκεμβρίου».
Η ανακοίνωση γίνεται δεκτή με ειρωνικά σχόλια. Οι αναγνώστες γελάνε και οι εφημερίδες με προσεκτικό τρόπο, λόγω της φύσης του καθεστώτος, την αντιμετωπίζουν με λεπτό χιούμορ. Είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος και ο υπότιτλος της εφημερίδας «Μακεδονία»: «Ο κ. Πάγκαλος και η κοντή φούστα – Μη χειρότερα!».
Σύμφωνα με τον τότε αστυνομικό διευθυντή Αθηνών Ι. Καλυβίτη, η ιδέα της απαγόρευσης της κοντής φούστας ανήκε στη σύζυγο του Πάγκαλου Αριάδνη, γιαγιά του σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Όπως είπε αργότερα ο αστυνομικός, μια μέρα που βρισκόταν στο γραφείο του Πάγκαλου η σύζυγός του τον επέπληξε γιατί επέτρεπε στις γυναίκες να κυκλοφορούν με φούστες μέχρι το γόνατο. Στη συζήτηση παρενέβη ο Πάγκαλος συμφωνώντας με τη γυναίκα του. Έτσι έδωσε εντολή στον Καλυβίτη να ετοιμάσει και να εκδώσει τη σχετική απαγορευτική διάταξη.
Από τη δημοσίευση της διάταξης μέχρι και την εφαρμογή της μεσολάβησαν 15 μέρες «προσαρμογής». Και μετά άρχισαν τα ευτράπελα. Οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν αστυνομικές περιπόλους που σταματούσαν κάθε γυναίκα, ανεξάρτητα από ηλικία και με μια μεζούρα μέτραγαν το ύψος της φούστας. Οι γυναίκες αντιδρούσαν, το ένα επεισόδιο διαδεχόταν το άλλο, ενώ οι άνδρες συμμετείχαν με τη σχετική καζούρα. Οι παραβάτιδες των οποίων η φούστα ευρέθη μετά τη μέτρηση κοντή οδηγούνταν στα Αστυνομικά Τμήματα και στη συνέχεια στο Αυτόφωρο. Εκεί επικρατούσαν σκηνές απείρου κάλλους. Μέλη γνωστών οικογενειών της πρωτεύουσας, γυναίκες από λαϊκές συνοικίες κάθονταν στο ίδιο εδώλιο και διαπομπεύονταν μπροστά σε όλους τους γαβριάδες και τους αργόσχολους της Αθήνας που μαζεύονταν εκεί για να το καλαμπουρίσουν. Η υπόθεση πέρασε και στα θέατρα της εποχής όπου δεν υπήρχε επιθεώρηση που να μην έχει και το σχετικό νούμερο. Η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο και εκτός από το γελοίον του πράγματος άρχισαν να διαμαρτύρονται και ισχυρότατοι παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου που έβλεπαν τις γυναίκες και τις κόρες τους να διασύρονται. Παράλληλα τα σχόλια του Τύπου άρχισαν να γίνονται πιο επιθετικά χαρακτηρίζοντας το μέτρο βάρβαρο και προσβλητικό για τις γυναίκες.
Έτσι, μια ωραία πρωία οι αστυνομικές περίπολοι εξαφανίστηκαν από τους δρόμους και το μέτρημα της φούστας σταμάτησε. Μάλιστα, για να μην εξευτελιστούν εντελώς τα όργανα της δικτατορίας, εστάλη στις εφημερίδες ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία η απαγορευτική διάταξη δεν ισχύει πλέον γιατί οι Αθηναίες συμμορφώθηκαν αμέσως και μάκρυναν τις φούστες τους. (από την εφημερίδα ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13 της 4ης Δεκεμβρίου 2010)
ΠΗΓΗ....
Κυριακή 13 Μαρτίου 2011
Σάββατο 12 Μαρτίου 2011
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011
0 Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 6
ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΛΟΓΙΑ
Στα χρόνια του Δυτικού Μεσαίωνα, χρονολογικό ορόσημο θεωρείται ο 13ος αιώνας κατά τον οποίο βλέπουν το φως νέα μέτρα αποκλεισμού, και εντοπίζεται για πρώτη φορά η συστηματική κοινωνική καταπίεση και καταστολή. Είναι το αποτέλεσμα του μετασχηματισμού της φεουδαλικής κοινωνίας, της αλλαγής των ρόλων των πόλεων, και της αναμόρφωσης ως εκ τούτων της εκκλησιαστικής πολιτικής.
Πάντως στη ρίζα του μεσαιωνικού περιθωρίου είναι η έννοια του αποκλεισμού από την κοινότητα, η αποβολή του «περιθωριακού» και η συνεχής περιπλάνησή του που ισοδυναμούσε με θάνατο. Αυτός που ετίθετο εκτός νόμου και κοινότητας ήταν καταδικασμένος να περιπλανιέται μακριά από τους δικούς του και τον τόπο του, σαν αγρίμι, έως ότου καταφέρει να αποκαταστήσει την αδικία και να εξασφαλίσει τη συμφιλίωσή του με τον κοινωνικό περίγυρο. Αλλιώς ο αποκλεισμός και η περιπλάνηση συνεχιζόταν σ’ όλη του τη ζωή, χωρίς κανένα δικαίωμα ιδιοκτησίας ή ασύλου. Η σύζυγός του θεωρείτο χήρα και τα παιδιά του ορφανά, και όταν πέθαινε δεν είχε καν το δικαίωμα της ταφής.. Η απομόνωση και η αποξένωσή του τόσο από τον κόσμο των ζωντανών όσο και από τον κόσμο των νεκρών ήταν απόλυτη.
Η αποδιάρθρωση των παλιών φεουδαρχικών αγροτικών δομών από τον 14ο έως και τον 16ο αιώνα, και μετά η διαμόρφωση ενός νέου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στις ευρωπαϊκές χώρες, σήμανε τη δημιουργία μιας ολοένα πολυπληθέστερης κατηγορίας ξεριζωμένων αγροτών χωρίς απασχόληση. Ένα πολύ μεγάλο μέρος απ’ αυτούς συγκροτεί μιαν εν δυνάμει εφεδρεία που «προλεταριοποιείται» και κατευθύνεται προς τις πόλεις, ενώ ένα άλλο μέρος πυκνώνει τις τάξεις των ζητιάνων και των περιπλανώμενων.
ΟΙ ΔΥΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ «ΦΤΩΧΩΝ»
Μπροστά σε αυτό το μαζικό κύμα των νεοαφιχθέντων ζητιάνων και περιπλανώμενων, οι πόλεις αδυνατούν να δημιουργήσουν δομές για την ενσωμάτωσή τους. Συγχρόνως, πολλαπλασιάζονται οι απαξιωτικές και υποβαθμιστικές αναπαραστάσεις της επαιτείας και της φτώχιας. Ακόμη, η έκδοση πολυάριθμων διαταγμάτων και εγκυκλίων αποτυγχάνει να επιφέρει την καταστολή της επαιτείας. (…)
Οι αυξανόμενες αυτές δυσκολίες οδηγούν στην ανάγκη διάκρισης και διαχωρισμού και στη δημιουργία δύο κατηγοριών φτωχών, τους πραγματικά φτωχούς, άρα «άξιους» περίθαλψης, και τους πλασματικά φτωχούς, άρα «ανάξιους» περίθαλψης. Ταυτόχρονα, τα αρνητικά χαρακτηριστικά που αποδίδονται στους ζητιάνους και φτωχούς, με κύριο εκείνο της οκνηρίας, όχι μόνο εντείνονται αλλά και θεωρείται ότι είναι ικανά να μετατρέψουν σταδιακά την εικόνα των τελευταίων σε εν δυνάμει κοινωνική απειλή, σε πηγή αταξίας, αναταραχής και εξέγερσης.
Μαρία Κορασίδου
«Ελευθεροτυπία» Ιστορικά, 16.12.2004
Στον 17ο αιώνα, έχουμε τον μαζικό εγκλεισμό «περιθωριακών» στοιχείων σε άσυλα σ’ όλη την Ευρώπη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τέλος, ότι περιθωριακοί κατά καιρούς έχουν χαρακτηρισθεί οι λεπροί, αυτοί που έκαναν «βρώμικα» επαγγέλματα (π.χ. οι δήμιοι), αλλά και οι Εβραίοι, οι τσιγγάνοι, οι μαύροι, οι ζητιάνοι, οι ανάπηροι και όλοι όσοι είχαν «παραβατική» συμπεριφορά, ή απλώς διαφορετική από το νομικά ή νομοτυπικά αποδεκτό. Το ζήτημα είναι πως η «νόμιμη» και οργανωμένη (πάνω στις αρχές της ιδιοκτησίας και του χρήματος) κοινωνία, όχι μόνο δεν αναγνωρίζει το ήθος που διέπει μια κοινότητα περιθωριακών, αλλά τους θεωρεί συλλήβδην «ανήθικους».
Η ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟΤΗΤΑ
Η «περιθωριακότητα» αποτελεί μια σταθερή πηγή τροφοδοσίας του ποινικού φαινομένου και αναδεικνύει κάθε φορά το σύστημα των απαγορεύσεων-απαξιών που ρυθμίζουν τα όρια της ανεκτής ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο περιθωριακός είναι εν δυνάμει εγκληματίας, όπως εγκληματίας είναι ο εξ ορισμού περιθωριακός.
(…)
Πέρα από τα αμφίσημα συναισθήματα της κοινότητας (φόβος-θαυμασμός) ως προς τους περιθωριακούς της, οι ίδιοι οι περιθωριακοί φαίνεται να χαρακτηρίζονται από μια εγγενή αμφισημία, μια διφορούμενη ταυτότητα. Παράλληλα, βλέπουμε ότι, ενώ η επίσημη (κρατική ή εκκλησιαστική) ιδεολογία και νομοθεσία ετικετοποιεί και περιθωριοποιεί κάποιες ομάδες ανθρώπων και κατηγορίες συμπεριφορών, η κοινωνία σε τοπικό επίπεδο μπορεί να τις ενσωματώνει φυσικά.
Αριάδνη Γερούκη
«Ελευθεροτυπία» Ιστορικά, 16.12.2004
Έτσι, πολύ γρήγορα μπορούμε να φτάσομε στο συμπέρασμα πως ο φτωχός σε μια καπιταλιστικά αναπτυσσόμενη κοινωνία, είναι από χέρι, εκτός από τεμπέλης, και επικίνδυνος για το σύνολο.
Στις νέες αστικές κοινωνίες καπιταλιστικής έμπνευσης και ανάπτυξης, η ύψιστη αρετή και αρχή κοινωνικής συνοχής είναι η εργασία η οποία αποτιμάται σε χρήμα. Αλλά και ο ατομικός προσδιορισμός και η προσωπική ταυτότητα αποτιμούνται σε χρήμα και μόνο σε χρήμα. Αυτό αναπόφευκτα οδηγεί στη χάραξη της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα σε κοινωνικά χρήσιμους και άχρηστους, με μέτρο πάντα την απόδοσή τους στην παραγωγή από τη μια και την περιουσία τους (εις χρήμα κυρίως) από την άλλη. Όσοι δεν ανταποκρίνονται στις δύο αυτές επιταγές, είναι αυτόματα απορριπτέοι από το κέντρο της κοινωνίας, και αποδιωγμένοι στο «περιθώριο», ή στο γκέτο. Είναι αυτοί που θεωρούνται a priori ως κακοποιοί, οι ποινικοποιημένοι και ποινικά υπόλογοι, άρα κοινωνικά υποτελείς. Το τεκμήριο της αθωότητας είναι παλιά ανάμνηση γι αυτούς, αν τους αναγνωρίστηκε ποτέ.
Εδώ έρχεται κι ένας (κρυφός τις περισσότερες φορές) ρατσισμός της οργανωμένης και «εργαζομένης» κοινωνίας, προς του περιθωριακούς του πνεύματος, ποιητές και άλλους καλλιτέχνες, που όχι μόνο είναι «τεμπελχανάδες» και δεν προσφέρουν τίποτα στο σύστημα, αλλά επί πλέον απολαμβάνουν την αγάπη και τις τιμές του λαού. Είναι χαρακτηριστική η περιφρόνηση της παραδοσιακής Αριστεράς προς του διανοουμένους και τους καλλιτέχνες, που τους χρησιμοποιεί όποτε χρειάζεται για την πολιτική της προπαγάνδα, αλλά δεν τους δίνει κανέναν ουσιώδη (έστω και συνδικαλιστικό) λόγο, αφού δεν τους αναγνωρίζει ως ενεργά μέλη της «εργατικής τάξης». Κι από την άλλη, η αστική και συντηρητική τάξη, φιλοξενεί κατά καιρούς στα σαλόνια της κάποιους καλλιτέχνες και λογίους, με το συγκαταβατικό χαμόγελο της γραφικότητας που αυτοί μπορούν ν’ αντιληφθούν. Όπως μας μεταφέρει ο Μάνος Χατζηδάκις.
