Στην αρχή ήμουν φανατικός υποστηρικτής του μνημονίου και ακόμα πιστεύω πως έστω στην ύστατη στιγμή μπορεί να βγουν πολλά θετικά από το μνημόνιο. Υποτίθεται πως θα έδινε μια ανάσα στην κυβέρνηση ώστε να πραγματοποιήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις μαζί βέβαια με την ύπαρξη μιας στιβαρής εποπτείας που θα συνοδευόταν από έναν συμμορφωτικό (disciplinary) μηχανισμό ώστε η κυβέρνηση να πραγματοποιήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οι μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η συνέχιση των ίδιων αποτυχημένων κρατικιστικών πολιτικών με μόνη διάφορα την βελτιωμένη χρηματοδότηση τους από υψηλότερους φόρους.
Αυτές τις μεταρρυθμίσεις ας μου επιτραπεί να τις ονομάσω, μεταρρυθμίσεις του υδραυλικού, γιατί θα μπορούσε να τις κάνει ο κάθε υδραυλικός που έχει μια στοιχειώδη αίσθηση των οικονομικών. Για παράδειγμα στο ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης, αυτό που συνέβη δεν ήταν η αλλαγή του συστήματος προς ένα βιώσιμο σύστημα ιδιωτικών λογαριασμών, άλλα η παράταση της ημερομηνίας κατάρρευσης του. Και πως το έκαναν αυτό οι επαΐοντες της οικονομικής μας πολιτικής υπό την εποπτεία της τρόικας? Απλά αυξάνοντας τις εισφορές, μειώνοντας τις παροχές και αυξάνοντας τα όρια ηλικίας. Συγγνώμη άλλα αυτήν την μεταρρύθμιση δεν χρειαζόταν κανένας ακριβοπληρωμένος ειδικός να την κάνει. Θα πει κανείς πως χωρίς την τρόικα δεν θα γινόταν ούτε αυτή η μεταρρύθμιση, άλλα όμως ας μην εντυπωσιαζόμαστε από τα καθρεφτάκια που μας πωλούν.
Πραγματική μεταρρύθμιση της κοινωνικής ασφάλισης θα ήταν η ιδιωτικοποίηση της που αποδεδειγμένα παρέχει περισσότερα χρήματα στους ασφαλισμένους. Η χρεωκοπία του ασφαλιστικού απλά θα καθυστερήσει και το κόστος του θα πληρώνεται από τους νέους εργαζόμενους οι οποίοι θα συνταξιοδοτούνται με ολοένα και πιο δυσμενείς όρους. Ας μην λέμε μετά γιατί σκέφτονται όλοι την εργασιακή ασφάλεια, το δημόσιο ή ότι σκέφτονται οι νέοι σαν συνταξιούχοι. Από την πρώτη μέρα στην εργασία ο εργαζόμενος είναι αιχμάλωτος ενός συστήματος δυο ταχυτήτων, στο οποίο η πρώτη ταχύτητα είναι όσοι αποχώρησαν έγκαιρα και πληρώνονται από την δεύτερη ταχύτητα, δηλαδή όσους ακόμα εργάζονται. Στην ιδιαίτερη μου πατρίδα αυτό το λένε πυραμίδα και στην Γουώλ Στρητ το λένε Μπέρνυ Μέιντοφ και είναι παράνομο. Όχι όμως όταν το κάνει το κράτος.
Το ίδιο ισχύει και για την δημόσια υγεία όπου απλά προσπαθούμε να βελτιώσουμε το παρόν σπάταλο σύστημα με μεταρρυθμίσεις που δεν πειράζουν τις βασικές σταθερές πάνω στις οποίες έχει δομηθεί το σύστημα. Ακόμα και αν το κράτος πρέπει να έχει κάποιο ρόλο στην δημόσια υγεία, (που μπορεί και να έχει, δεν το αποκλείω) εξακολουθούμε ακόμα να μιλάμε για ΕΣΥ όταν το ΕΣΥ έχει αποτύχει. Στην δημόσια παιδεία βρήκαμε την λύση με τα πρότυπα σχολεία που θα αφορούν το 0.1% των μαθητών, όταν καμιά ρύθμιση δεν έχει υπάρξει για το υπόλοιπο 99.9%. Και εκεί ο απόλυτος κρατισμός με το σχολείο να είναι φέουδο του υπουργείου παιδείας και οι απόλυτα αρμόδιοι, οι γονείς, να είναι εκτός διαδικασίας λήψης αποφάσεων.
Ο γονέας που στέλνει με το ζόρι το παιδί του στο δημόσιο σχολείο, αφού απαγορεύεται η κατ' οίκον παιδεία, δεν έχει καν λόγο για τα βιβλία των βιβλιοθηκών του σχολείου. Έτσι ο καθένας που γράφει ένα βιβλίο με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, μπορεί να έχει το βιβλίο του σε σχολική βιβλιοθήκη με τους γονείς να μην μπορούν να κάνουν τίποτα. Το σεπτό υπουργείο είναι αυτό που ξέρει πριν από εμάς για εμάς το καλύτερο.
Πραγματικά δεν ξέρω που θα οδηγήσει η περιπέτεια με το μνημόνιο. Το μνημόνιο δεν απαγορεύει τίποτα από τα παραπάνω, εντούτοις δεν έχει κανέναν μηχανισμό να πιέζει προς πραγματικές πολιτικές μείωσης της σπατάλης που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια ανάγκη για τέτοια μέτρα. Δυστυχώς η δομή του μνημονίου επιτρέπει την συνέχιση των κρατικιστικών πολιτικών με μείωση των παροχών άλλα αύξηση της χρηματοδότησης των αποτυχημένων κρατικών προγραμμάτων. Υπό αυτήν την έννοια, δικαίως ο κόσμος αγανακτεί και λέει ότι το κράτος είναι “μικρό” όταν πληρώνει κάτι για το οποίο δεν λαμβάνει την παροχή που του αναλογεί.
Δυστυχώς κανένα μνημόνιο δεν βάζει φρένο στην φοροεπιδρομή και τα νέα μέτρα κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο που το πρώτο πράγμα που ζήτησαν οι Ευρωπαίοι από τους Ιρλανδούς ήταν η αύξηση του εταιρικού φόρου όταν ήταν προς διαπραγμάτευση το ιρλανδικό μνημόνιο. Ας μην γελιόμαστε ότι εφόσον ο κρατισμός είναι κυρίαρχη ιδεολογία ακόμα και την Ευρώπη, δύσκολα θα περίμενε κανείς ένα μνημόνιο αντικρατικιστικό.
Είμαστε μπλεγμένοι σε ένα σπιράλ αργού οικονομικού θανάτου με την κοινωνία να προτιμάει την άμεση αυτοκτονία της χρεωκοπίας από την αργή περιδίνηση στο οικονομικό τέλμα. Το ότι κάποιος θα τραβήξει το καλώδιο της μηχανικής υποστήριξης πλέον είναι ένα υπαρκτό σενάριο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου